مقاله " ماجراهای مدرسه ‌ای در یک جزیره؛ بخش سوم: میز خوراکی ها "رشد مدرسه فردا بهمن ۹۷

نویسنده :هیوا علیزاده

مجله : رشد مدرسه فردا

تاریخ انتشار : بهمن ۹۷ با محوریت عدالت آموزشی

چند خط از مقاله :

در مدرسه زندگی چیزی از جنس دیلینگ دیلینگ به عنوان زنگ تفریح که این پیام را با خود دارد که حالا وقت آزاد باش است و خوردن خوراکی ها و . وجود نداشت.

از آن زنگ هایی که در بسیاری از مدارس خیلی وقت ها از همان ابتدا که بچه ها وارد کلاس می شوند منتظر شنیدن صدای آن هستند تا فرصتی پیدا کنند برای حرف زدن و شادی کردن و غذا خوردن.

زنگ تفریح وجود نداشت چون باور بر این بود که یادگیری در مدرسه قرار است فضایی ایجاد کند که در مدرسه به همه خوش بگذرد و قرار نیست لحظات عذاب آوری را کنار هم بسازیم که برای خلاصی از آن دقیقه شماری کنیم. قرار نیست آماده شدن ذهن مان را به شنیدن صدای دلینگ دلینگ زنگ مدرسه شرطی کنیم.

بلکه قرار است طراحی آموزشی مان به گونه ای باشد که در آن به علایق افراد و تفاوت های فردی شان به عنوان انسان و نه ماشینی که با کلید خردن یک زنگ، آماده یادگیری شود ، احترام گذاشت . نگارنده این نوشته خود نمی داند که آیا مفهومی تحت عنوان عدالت آموزشی چیزی هست که در دنیای امروز وجود داشته باشد یا بیشتر چیزی است که نبودنش وجود دارد و انسان در راستای آرزوی به حقیقت درآوردن بودنی از جنس عدالت آموزشی در زمانی نامعلوم در حال تلاش است. با همه این ها شاید بتوان به عدالت آموزشی در محدوده یک کلاس درس اینگونه نگاه کرد که همه دانش آموزان کلاس حق دیده شدن و شنیده شدن را داشته باشند ، حق اینکه شادی را در یادگیری تجربه کنند و از آن یک مفهوم درونی بسازند. شاید مدرسه لازم است به یاد داشته باشد که می تواند مامنی باشد برای کودکان ، کودکانی که شاید در بین آن ها باشند کسانی که با شکم های گرسنه شب را صبح کرده اند و یا شاهد مشاجره مادر و پدر بوده اند و یا . و این کودکان قبل از اینکه بدانند 3 تا 6 تا می شود تا شاید لازم است حس کنند که کسی دوست شان دارد.